10 อันดับจังหวัดในไทยที่มีประชากรอยู่อาศัย “น้อยที่สุด” ปี 2568 มีบ้านเราไหม?

10 อันดับจังหวัดในไทยที่มีประชากรอยู่อาศัย “น้อยที่สุด” ปี 2568 พร้อมสาเหตุและตารางเทียบพื้นที่–ความหนาแน่น

อัปเดตลำดับล่าสุดปี 2568 ตามข้อมูลทะเบียนราษฎร กรมการปกครอง (อ้างอิงเดือนมกราคม 2568) จังหวัดที่มี “จำนวนประชากรน้อยที่สุด” ยังคงกระจุกตัวทั้งจังหวัดพื้นที่เล็กในภาคกลาง จังหวัดชายฝั่งอันดามัน/ตะวันออกที่มีเกาะจำนวนมาก ไปจนถึงจังหวัดภูเขาชายแดนภาคเหนือที่อยู่อาศัยได้จริงค่อนข้างจำกัด

สรุปสาเหตุที่ทำให้ “คนอยู่น้อย”

• พื้นที่เล็กหรือเป็นพื้นที่เกาะ ทำให้พื้นที่อยู่อาศัย/พัฒนาเมืองจำกัด (เช่น สมุทรสงคราม, สิงห์บุรี, ตราด)
• ภูมิประเทศเป็นภูเขา ป่าทึบ แนวกันเขตป่าอนุรักษ์สูง (เช่น แม่ฮ่องสอน)
• การย้ายถิ่นเพื่อการงาน/การศึกษาไปศูนย์กลางเศรษฐกิจ
• โครงสร้างพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นชนบท ความหนาแน่นกิจกรรมทางเศรษฐกิจต่ำ

10 อันดับจังหวัดที่ “คนอยู่น้อยที่สุด” ปี 2568

1. สมุทรสงคราม – 186,784 คน
2. ระนอง – 192,927 คน
3. สิงห์บุรี – 199,803 คน
4. ตราด – 226,517 คน
5. นครนายก – 259,770 คน
6. พังงา – 266,296 คน
7. อ่างทอง – 268,875 คน
8. แม่ฮ่องสอน – 288,082 คน
9. ชัยนาท – 313,759 คน
10. สตูล – 324,879 คน

หมายเหตุวิธีการ: จำนวนประชากรอ้างอิงทะเบียนราษฎร กรมการปกครอง (ม.ค. 2568) ส่วน “พื้นที่จังหวัด” อ้างอิงเอกสารหน่วยงานรัฐ/ราชการและฐานข้อมูลวิกิพีเดียภาษาไทยที่สอดคล้องกัน เพื่อคำนวณ “ความหนาแน่นประชากร (คน/ตร.กม.)”

ตารางเปรียบเทียบ: จำนวนประชากร–พื้นที่–ความหนาแน่น (ปี 2568)

อ่านแนวโน้มจากตัวเลข

• จังหวัดพื้นที่เล็ก (สมุทรสงคราม, สิงห์บุรี, อ่างทอง) มี “ความหนาแน่นสูง” เมื่อเทียบกับจังหวัดคนเท่ากัน
• จังหวัดชายแดนภูเขา อย่างแม่ฮ่องสอน มีพื้นที่ใหญ่แต่ความหนาแน่น “ต่ำสุด” ในกลุ่ม เนื่องจากข้อจำกัดภูมิประเทศและโครงสร้างเศรษฐกิจ
• จังหวัดชายฝั่ง–หมู่เกาะ (ระนอง, ตราด, พังงา, สตูล) มีพื้นที่น้ำ/ป่าและเกาะจำนวนมาก ทำให้พื้นที่อยู่อาศัยจริงจำกัด ความหนาแน่นจึงไม่สูง

ที่มาอ้างอิง

1. GDCatalog (Open Government Data)
2. กรมการปกครอง: ประชากร (ม.ค. 2568)
3. รายชื่อจังหวัดของประเทศไทยเรียงตามพื้นที่
4. สำนักงานสถิติแห่งชาติ
5. จังหวัดของประเทศไทย